Moj grad

Taj maleni gradic je to jutro bio saren od mnogobrojnih prolaznika.Seljaci iz okolnih mjesta su se to jutro sjatili u grad s zeljom da prodaju domace proizvode kao sto su mlijeko,

kajmak,suhomesnati proizvodi.Izmedju ostalog prodavaci nekvalitetne robe iz nekih dalekih zemalja kao sto je Kina ili Tajvan.Bilo je cak i Kineza u toj masi ljudi koji su trudom mrndjesali na nasem jeziku praveci s tim reklamu za robu koju su zeljeli da prodaju.

Od odjece pa do djecijih igracaka s kojim se moglo igrati samo taj dan,jer bi se pokvarilo isti taj dan zbog svog nekvaliteta.

Kafici su bili puni u kojima su se vecinom ispijale kafe s slagom ili kratke bez secera.

Ljudi su pricali o tome kako je lijep i suncan dan,neki su se dovikivali prolaznike:“Haj na kafu“ ili „Vidimo se veceras u sedam“ ili“Sredio sam ti „ono“!

Prolazile su „Gospodje“grada u svojoj jutarnjoj pauzi zurecim korakom ustirkane do bola,s punim kesama povrca i voca,kajmaka,sira…noseci torbicu na ramenu od imitacije koze prepunu kopije „Dior“ parfema i sminke u ruznim bojama.Bile su to zene na visokoj nozi u tom gradicu koje su nekad bile na pravom mjestu u pravom trenutku da bi stim dobile ugledan posao kao sto je posao u banci ili mozda u SDK ili MUP-u.Previse malo je ostalo pravih gospodja koje su bile i gospodje prije tog jednog rata koji je prosao.

I previse malo je bilo onih koje su zavrsile skole i fakultete da bi toj danasnjoj djeci predavale casove danasnje gramatike ili casove istorije,geografije.

To se odnosilo i na muskarce koji su odnedavno postali ugledni ljudi u gradu,kao sto je policija.Setali su se taj dan kao kraljevi drzeci prekrstene ruke na ledima,posmatrajuci zbivanja u gradu.U starom djelu grada preko mosta prodavale su se takodje vazne i nevazne stvari.Stariji ljudi su pili kafe iz djezvica i fildzana,a neki su se vec spremali na namaz u nedalekoj dzamiji.„Kosumlija“.Dzamija koja je bila doista stara,jer je bila vec tu iz doba kad je Turska vladala.U zadnjem ratu bila je pogodjena granatom koja je porusila pola minareta,ali donacije su je opet sagradile kao i most nad rijekom Bosnom koji je bio jako ostecen.Sunce je jako i toplo sjalo i obasjavalo je i sve djelove staroga grada,a takodje i spomen koji je dignut borcima prosloga rata od cementa i kreca s zlatnim slovima.Spomen podignut je uz temelj stare srusene zgrade u kojoj je nekad eksistirao jedan veoma stari kafic s nazivom „ELMA“.Pricalo je se za taj kafic da je bio najstariji kafic u tadasnjoj Jugoslovenskoj Bosni.Ostao je zaista samo temelj te zgrade na kojem su bili izbaceni plasticni stolovi i stolice od nedaleke slasticarne preko puta.

Tu su se ispijale kafe,sokovi,jeli su se cevapi i samo rijetko se je mogao vidjeti crveni fes to jutro na bilo cijoj glavi.Nedaleko je fontana ostala nijema,a u njenom kotlu su lezali odpatci od limenki i ostalo smece.Starije zene su se vec vracale svojim kucama iduci tesko putem  blagom uzbrdicom koja vodi do „GRADINE“ noseci kesice u rukama,a djecaci su bas jurili s nekim starim biciklima pored njih.Na Gradini je to jutro bilo obasjano Suncem i nikog nije bilo na njoj osim par ptica koje su doletale na nju kao da traze nesto za pojesti.Hlad se je samo pravio ispod kule i oko nje,a ostala Gradina blistala je s svojim starim kamenom na najvecem brijegu tog grada.Tajanstvena kao i uvjek drzala je se snazno svojim korijenjem na tom brijegu.Samo je vrijeme moglo da je srusi,ali vrijeme nije moglo da srusi na njoj sjecanja svih ljudi koji su jos zivjeli u tom gradu.Sjecanja svih ljudi koji su bili daleko od nje.Pa cak i onih koji su jednostavno nestali u ratu,a i onih koji su nestali i poslije tog rata.

Samo je ta tvrdjava opet posmatrala zbivanja grada kao i onda pa tako i sada.

U novom gradu lagano su odlazili seljaci.Poneki su bili presretni,jer su prodali veoma mnogo,a poneki nesretni,jer nije im cak ni taj lijepi dan donio srecu za prodaju.Praznili su se napravljeni kameni stolovi namjenjeni za svrhe bas te poznate svakosedmicne pijace,divlji taksisti su se radovali,jer sa svih strana su nagrtale osobe s zeljom za prevozom do nedalekih sela.Bas za sitne pare,ali i te pare su bile velike.

U kaficima je ostala raja grada pricajuci o racunalima,o snimanju filmova preko interneta,o skidanju muzike preko interneta,o raznoraznim programima za racunala.O tome kako su slucajno medju piratima pronasli  i orginal koji je slucajno zalutao tu.Osobe s obrazovanjem vecim su vec od jutros sjedjele tu uz temu koja je vec odavno tekla,i grad je postajao vec pomalo pust dok je na rubovima ulica sjedio jos poneki prosijak.Jedna Ciganka s malenim djetetom u narucju,Ciganin s pola noge i jedna stara nena koja je pogureno hodala ulicom s osmjehom na licu i jedan invalid koji je imao uvrnuta stopala skojima je sepao.

Taj jedan invalid nije bio rado vidjen u gradu,jer svi oni koji su sjedili u Sportskim kladionicama su bili ubjedjeni da taj covjek njima donosi nesrecu ako ga vide na dan kad se klade dali ce pobjedu donijeti Borusia,Arsenal ili Bayern.

Jedan maleni dio toga cega pisem.Mog romana.